یه موقع هایی هست که حال هیچی نیست

میدونی چیه مرتضی،دیگه نمیکشم مغزم درگیر باشه. دیگه نمیکشم به چیزایی فکر کنم که نمیشه، به چیزایی فکر کنم که شاید میشد، به چیزایی فکر کنم که شاید بشه. دیگه نمیکشم از کسی بدم بیاد، از کسی خوشم بیاد، دیگه نمیکشم به رفاقت فکر کنم، به اینکه چیکار کنم رفیق باشم، مهربون باشم،بد نباشم. دیگه نمیکشم فکر کنم با کسی دشمن باشم، بخوام بزنمش، بخوام اذیتش کنم. اعصاب فکر کردن به آدم ها رو ندارم. میدونی چرا مرتضی؟  چون هر کی به تور ما خورد آدم بود، نه اون آدمی که تو ذهنم بود، تو ذهنته، آدم بودن دیگه تعریفش عوض شده مرتضی. تعریف این آدم جدیدا دیگه نه توش سادگی هست، نه مرام هست، نه رو راستی هست،هیچ چیز به درد بخوری نیست که جذبم کنه. آدم جدیدا همه  ادان، فیلمن، نقشن، تن، خود خواهین . دیگه باور کردنشون برام سخته مرتضی. هر کی رو گفتیم گله،پوچ بود مرتضی‌. نمیگم من از اون خوباشم بقیه بدن، نه، اما نمیدونی چقدر دلم میخواد نباشم از این ادما. دوس دارم از اون آدم قدیمی ها باشم، از اونا که وقتی میگفتی طرف آدمه دلت قرص میشد کنارش باشی، باهاش دم خور شی. نمیدونم چی دارم میگم مرتضی، دلم پره، فکرم گمه، ذهنم خسته است، احساساتم تو کماست، باورهام عینهو سگ تو سرما میلرزن، میریزن، ریختن. پرِحرفم، پرِخیال، پرِ آرزوهایی که تو یه قدمیشون بودم یکی اومد زد تخت سینه م هولم داد عقب.
دل تنگی؟! نه داداش، واسه کی؟ خاطره؟ هست، ولی وقتی آدمهای توش جفت پوچ بودن مرورشون میشه درد، ولش کن حاجی، بذار ببرن، بزنن، بشکنن، بکشن، برن جلو ببینم به چی میخوان برسن، ته تهش چیه؟ چی میمونه ازمون؟